martes, 28 de septiembre de 2010

Persecución religiosa en el Obispado de Mondoñedo-Ferrol


Como he podido comprobar a través de indicios racionales y convincentes que tengo nuevos lectores en la zona de Ferrol. A ellos y a los antiguos les dedico esta anotación confiando en que alguno deje de decir paridas de si fascista, ultraderechista y demás, que si le mola, oye, que siga, pero vamos, que no me veo yo. Otra cosa es que tenga que callarme con respecto a actos de barbarie que sucedieron durante el gobierno de (funesto) Frente Popular y que me parecen lamentables, y que deben ser condenados por cualquier persona con un mínimo de conciencia, creo yo.

Sigo copiando ahora las páginas 298-300 de la obra Destrucción del Patrimonio Religioso en la Segunda República (1931-1936) A la luz de los informes inéditos del Archivo Secreto Vaticano, de J. Ramón Hernández Figueiredo. Obra que le publicó BAC en 2009, que está muy bien de precio (unos 20€) y que se me antoja interesantísima porque cuenta lo que otros callan o quieren ocultar. Y que esté tranquilo el autor, que sólo le voy a copiar esta parte y no volveré a usar su obra como no sea para tomar datos y elogiarla. A esta obra le debo el haber perdido el miedo a decir lo que pienso sobre aquella lamentable república. No es poca cosa cuando lo que funciona por estos pagos es ponerte etiquetas de esto o lo otro, meterte en la lista negra, etc.

32. Mondoñedo

a) Febrero-marzo de 1936


Residencia de RR. Misioneros del Inmaculado Corazón de María, en la calle de las Angustias de Ferrol, asalto e incendio de todo el mobiliario, previamente arrojado por las turbas a la vía pública.

Serantes: asalto a la vivienda del párroco, lanzando a la calle todo el mobiliario, ropas, libros, archivo parroquial y demás enseres, y los quemaron totalmente. Incendio de la iglesia parroquial: las turbas entraron en el templo, apedrearon las imágenes y altares, bailaron dentro de la iglesia, amontonaron el mobiliario y lo quemaron totalmente. Sólo quedaron en pie las paredes del templo y en parte amenazando ruina.

Villar: incendio de la iglesia parroquial. Acudieron pronto los vecinos, que apagaron el fuego, y sólo ardió la puerta, algunos muebles y los manteles del altar.

Caranza: incendio de la iglesia parroquial, inmediata a Ferrol. Ardió completamente el templo con su mobiliario; trozos de imágenes fueron arrojados al mar, próxima a la iglesia. Ya fue incendiada esta iglesia otras cinco veces, pero nunca habían sido de gran consideración los efectos del fuego. Ahora quedaron sólo las paredes. De los tres templos incendiados se había retirado el santísimo sacramento.

Además de los desmanes mencionados, es de notar que a tres párrocos, el de Serantes, el de la Graña y el de San Martín de Cobas, se les amenazó y obligó a marchar de sus parroquias, y fuera de ellas continúan por fundado temor de ser agredidos. Otros dos, que fueron amenazados, continúan en sus parroquias: el de Doniños y el de Mandiá. Y otro, el de la Barquera, hubo de marcharse también porque le avisaron de que le quemarían la casa si no se marchaba.

También hubo intentos de incendio en la iglesia de Filgueira, de la parroquia de Caranza, y en la de Chamorro, de la de Serantes; pero en ambos casos lo impidió la Guardia Civil, ni eran más de una pareja los incendiarios. Estos fueron detenidos. Omite la relación de incautación de cementerios, prohibición de toque de campanas en algún lugar a determinadas horas, etc.

Abad, anejo de Labacengos: entraron en la iglesia, abrieron el sagrario, rompieron en dos trozos el copón e hicieron desaparecer las sagradas formas; destrozaron los ornamentos, manteles, candeleros, cruz, incensario y naveta, misal y ritual y otros objetos, excepto las imágenes; rompieron el ara que dejaron sobre el altar.

Carballido: unos desconocidos derribaron en la parroquia de Santa María dos cruces grandes de piedra, colocadas fuera del templo, que reciben el nombre de cruceros.


b) Abril-junio de 1936


1. Profanaciones y daños en los templos:


En Galdo y Vieiro, del partido de Vivero, fueron colocados varios petardos en el templo, ocasionando varios desperfectos, principalmente en la segunda parroquia, donde saltó, hecha pedazos, hasta una de las campanas.

Gazas: han sido robados los badajos de las campanas.

Faro: abierto un boquete en la pared de la parroquia, fue robado el copón con las sagradas formas y varios cepillos con limosnas.


2. Detenciones y multas a sacerdotes:


Ferrol: detenido y preso D. Gabriel Bouso Arias.

Vivero: Don Eugenio Durán López.

Guitiriz: D. Gabriel Pita da Veiga Rodríguez, detenido y después multado con 250 pesetas.

Valdoviño: multado el cura con 25 pts. por no poner al final de una instancia "Salud y República".


3. Incautaciones de cementerios:


En Villalba, Trasparga [hoy Guitiriz], Serantes, Ortigueira, Barreiros, Puentes de García Rodríguez y Cedeira.

Los Ayuntamientos de Cedeira y Trasparga [hoy se lllama Guitiriz] han limitado el toque de campanas. En este último se ha señalado un impuesto especial a las iglesias y capillas del concejo.




18 comentarios:

Ramiro dijo...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
LA NIÑA DEL EXORCISTA dijo...

Será, dígocho eu :-) que polo común, adoita ir da man cun son gutural-bucal-fantasmal que reforza a idea, ¿ou non?

Ramiro dijo...

En Ferrol, "cho digo eu" ou "que si joder; cho digo eu"; efectivamente coa fonética que vostede tan ben explica.

David dijo...

Que si, que hai quen se adica a vivir de subxectivas frustracións históricas e persoais. Dígocho eu, éche así.
Que cho digo eu!

LA NIÑA DEL EXORCISTA dijo...

Seino

David dijo...

Xa veremos se o sabes.
Desculpa, pero teño pouco tempo para adicarme a seguir "as túas pretendidas ensinanzas". Polo de agora quen me convence con máis rigor, humor e sen manipulación algunha e o señor que asina co nome de Ramiro.

LA NIÑA DEL EXORCISTA dijo...

Pois nada, desmínteme no que digo, se podes claro.

Para ensinanzas -é evidenten que non pretendo ensinar a ninguén senón tan so pasar o tempo e dicir que non trago coa vosa milonga, e estou convencido de que a maior parte da sociedade pensa coma min- para ensinanzas, digo, as de Pilar García Negro, coa que non se gaña para sustos.

Hai uns meses falaba do santo puecherazo do 36 e tiña milos para afirmar a "multitudinaria resposta positiva ao plebiscito do Estatuto Galego, celebrado no 28 de xuño". Isto é rigor e seriedade, querer facer pasar o maior fraude electoral da historia de Eapaña, por algo limpo ¿A quen queredes enganar, ho?

Onte, a mesma, nun asunto da súa especialidade para mais vergoña e que da idea do seu nivel maribel, di: ""La Coruña" non é o nome castellano da cidade, senón o nome castelanizado a partir do único existente na historia, A Coruña". O cal indícanos que esta señora non coñece a documentación medieval escrita en galego, na que é constante a presenza do topónimo Cruña, ao igual que ocorre con Galiza. Ah, pero Galiza si sabe que é maioritario, pero Cruña non... ¿A quen lla queredes meter?

David dijo...

Vale, home, vale, tampouco te poñas así, que non é para tanto. Completamente de acordo co asunto da Coruña e de Galiza.
Por outra parte, o que ti non tragas, tampouco o trago eu. Os feitos están aí, pero permítime decirche que as túas fontes cáusanme serias dúbidas. Vou máis aló. Os documentos que aportas e as testemuñas que mecionas só teñen conta do que ti queres que digan. Nin máis, nin menos, e xa non estamos en tempos de actos de fe. Quero dicirche que non che vexo rigor científico no teu respetable entretemento.
Nin vou a crerche ao pé da letra, nin che vou a desmentir os feitos pois carezo de datos e tempo para adicarme a isto agora. Como comprenderás, ten claro que xa me gustaría dispoñer dun par de horiñas diarias para confrontar os datos que aportas.
Por certo, pregúntome se tés algo de idea de "Proporcionalidade e de Estatística". Dígoo porque parece que te inclinas por defender a minoría dos asasiñados pertencentes ao bando dos golpistas e en cambio ignoras de forma intencionada ao Goberno lexítimo da II República,esqueces o desprezábel Golpe de Estado dos militares Mola e Franco e a desprezábel represión do réxime ditatorial, así como aos asasiñados e enterrados en cunetas, aos xulgados en consellos de guerra por tribunais incompetentes sen garantía ningunha de defensa para o reo, o silenzo e o medo impostos polo exército franquista e polo clero no "postgolpedestado" e a ausencia dunha verdadeira democracia durante corenta anos en España. Estimado Miguel, esqueces todo isto.
Un consello: desengánate, a inmensa maioría da sociedade non pensa coma ti.
Que se armou a de San Quintín. Certo. Pero que no século XXI desmintas a lexitimidade democrática dunha forma de Estado nun momento histórico concreto, paréceme un pelín esaxerado. E que defendas o golpe de estado contra o Goberno, do que como ti lle chamas, "funesto" Frente Popular, penso que é un erro moi grave pola túa parte.
Se queres, podemos multiplicar por mil, ou por dez mil, os feitos que ti omites, estimado Miguel, frente aos que tendenciosamente relatas.
Eu estou polo labor de defender a Lei de Memoria Histórica. Que lle queres que faga? E alégrome de ver en vivo e en directo algún dos seus positivos resultados.
Ha! Se che parece, o do Estatuto Galego ímolo deixar para outro día...de momento consólate con que no seu momento non chegou a entrar en vigor...pero eu desmárcome, faltaría máis, desta posición túa

David dijo...

Acabo de escribir un comenatario e saíume demasiado longo de xeito que non se permitíu publicalo no blog por cuestións técnicas. Noutro momento tentarei reproducilo.
Só dicirche agora que a pregunta que me fas en plural ao final, pois como que quero crer que non vai referida a min.
De acordo co de Galiza e coa reflexión sobre A Coruña.
Sobre o Estatuto, conténtese: xa sabe que non chegou a entrar en vigor. Pero sobre este tema prefiro pronunciarme con tempo e máis extensión.
Por certo: ten Miguel algunha idea de "Proporcionalidade e de Estatística"?
Con todo o meu respecto, un saúdo.

David dijo...

Esquecíaseme. Sen ánimo de darlle a razón: e logo, non houbo santos pucherazos nos concellos rurais galegos nas eleccións da recente democracia española? Vostede sabe o que é ver carretar "votantes" para beneficios dos "peperos"? Eu non teño probas, pero pasa como coas meigas, "habelas hailas".

David dijo...

A ninguén, pero tampouco vou a permitir que posturas coma túa me fagan comulgar con rodas de muíño.
Penso que xa o sabes.
De acordo co tema da Coruña e de Galiza. Se isto non pasa de ser unha simple obviedade. Non ten máis debate. Cousa diferente é que posturas pseudopolíticas cheguen a facer uso dun cientifismo (millor aínda,paseudocientifismo)insufriblee á propia Cultura. Estamos de acordo?
Sobre o Estatuto de Galicia na época do "funesto", como lle chamas, para o teu consolo, xa sabes que non entrou en vigor. Pero este debate sobre os estatutos, as súas modificacións, as diferentes competencias das CCAA, o Estado Federal, o Estado Autonómico, etc,etc, é longo, relativamente profundo sobre o que poucos se atreven a dicir o que pensan de verdade, sen contar coa multiplicidade doutras institucións e organismos públicos, autónomos e mestos, é outro cantar. Enténdesme?
Así que che rogaría que a meteses neste asunto e dixeses o que pensas, se é que hai suficiente valentía. E de paso miramos para atrás...
Con afecto. Un saúdo.

LA NIÑA DEL EXORCISTA dijo...

As descalificacións en conxunto, sexa por falta de tempo para rebater os datos, a suposta escasa fiabilidade das fontes, etcétera, parécenme falacias retóricas. Vaiamos punto por punto, e veremos se as fontes ou datos son certos ou falsos.

Cada quen que pense o que queira, pero a indiferencia da sociedade cara ás políticas de memoria histórica está aí, tanto que se chega a dicir que os perdedores perderon a guerra dúas veces: no 39 e mais agora. Logo, sego a crer, que todos temos mortos nun bando e noutro, e penso que a xente coñece, ademais de polo que pode ler, por tradición oral, que ningún dos dous bandos enfrontados erán irmás da Caridade. A orixe da violencia está na esquerda, iso é algo que me parece indudable, até pola acomodación das dereitas ao status quo Non se sabe que as dereitas queimasen centros de esquerdas, ou xornais, ou que asasinaran esquirois, ou que boicoteasen tendas, queimasen palleiros, cortasen pinos, estragasen as colleitas. Das esquerdas si se sabe que o facían ¿É certo ou non que nos sete primeiros meses desde a Fundación de F.E. todos os mortos eran falanxistas, asasinados precisamente por membros das xuventudes socialistas? E se isto é así ¿por qué non se sabe pola suposta historia oficial ou pasan de puntiñas?

Sobre proporcionalidade e estadística, precisamente eu estou a denunciar, entreterme, como se queira chamar, coa falta de proporcionalidade ou coa visión maniquea da suposta historia oficial.

Ninguén discute que nas elecciónde de febreiro do 36 houbo pucherazo na provincia da que me ocupo (Lembro a Grandío Seoane no seu traballo sobre a CEDA en Galicia), o que fago é ampliar datos. Se houbo pucherazo ¿de que democracia se fala? Dunha democracia aparente, nas formas, pero que no fondo de democracia tiña pouco (polas limitacións da época, porque entre dereitas e esquerdas os demócratas eran fabas contadas... polo que sexa)? Hai ben pouco acudín á presentación dun libro sobre a república en Galicia. O autor, de extrema esquerda na miña opinión, lamentábase que "a dereita" non considerase á II República unha democracia, cando para el era "unha democracia dos anos 30". Estiven a punto de preguntarlle que era para el unha democracia, que dixese por exemplo: é condición necesaria e dabondo para que exista unha democracia, que existan eleccións, dando o mesmo que haxa pucherazos ou non, que o importante son as formas e non o fondo, porque no fondo penso que non van ao fondo e se quedan nas apariencias.

Sobre estatutos, a min o que temos agora, váleme perfectamente, nin aspiro a un estado federal, nin me sinto agraviado en que o Pais Vasco ou Cataluña teñan algunhas competencias mais ca nós. Con respecto ao Santo pucherazo do 36 pouco mais hai que dicer que foi un fraude recoñecido e descrito até por aqueles que participaron nel, vergoñento ¿Que fiabilidade pode ter a Sra. García Negro, cando quere facer pasar un fraude por un proceso limpo? Saúdo.

LA NIÑA DEL EXORCISTA dijo...

E por certo, polo de agora, eu non teño a sensación de facer o que fai Javier Tusell coa carta de Unamuno, nin o que fai a Sra. García Negro con Galiza/Cruña vs. Galicia/Coruña, ou coa suposta "multitudinaria" votación do plebiscito estatutario. Eu tan so expoño datos e fontes, senón son certos ou se as fontes falsean a realidade, demóstrese, e entón eu non terei inconvinte en cambiar de opinión, e fareino moi gostoso. Pero mentres non me rebatan os datos...

David dijo...

Alégrome de que afirmes de que chegas "a crer". Iso dis, dende o principio.
Certo que teño que empregar a retórica, do mesmo xeito que ti o fas para sacar as túas conclusións persoais. Non vexo diferenza algunha entre as túas afirmacións e as miñas. Salvo o oportunismo e a máis que relativa certeza do contido que sostén a documentación que aportas. Documentos? Please, Miguel?? Que nos entendemos...
De paso, podes entreterte tamén sacando á luz pública, aplicando o efecto multiplicador, toda a documentación e testemuñas dos asasiñados e represaliados de esquerdas. Pero isto último non vas a facelo nunca.
Como en todo, permítaseme dicir que a intuición (ademáis que de lonxe vénseche as intencións) dime que manipulas moito. Como en calquer libro (anímote a publicar en papel impreso, ben desenvolvido, a "tese" que tentas probar, pero moito me temo que non vas a ter valor para levar a cabo semellante acto que podes calificar como estimes convinte), calquer libro, dicía, de Historia a un éntranlle serias dúbidas, e máis aínda cando procede de "Señores de la derechona".
Esta dereita, sabes de sobra que fixo e fai moitísimo dano en todo o Estado. Fíxoo na II República e faino agora. Claro que as formas desta dereita que tanto defendes, son especialmente sutiles: intentaron aparentar que eliminaron os restos de sangue das súas mans no 1936-1975, e agora con fórmulas financieras,propias de señoritos de cortijo, o que consegueron sempre foi arruinar a vida de moitísmos millóns de persoas.
Che guste ou non, isto é unha evidencia histórica do pasado e do presente que che tocou vivir dende o pedestal, cousa que deduzoo pola situación "escrita" en que te ubicas.
Para rematar, en xeral en moitos panfletos xornalísticos que leo, o que vexo son descalificacións sistemáticas emitidas por quen escribe, e bastantes pretenden insultar a intelixencia allea.
Sinceramente, un afectuoso saúdo.

LA NIÑA DEL EXORCISTA dijo...

Eu publico todo aquelo que considero que non é unha trollada.

Mira, o problema, o grande problema na miña opinión atópase en que no fondo estou convencido de que moi pouco do que se escriba agora vai ter utilidade no futuro. Está trufado de apasionamento, todos temos un xeito de ver as cousas, hai moito diñeiro en xogo en subvencións, hai departamentos universitarios nos que a ideloxía dos compoñentes é clara, e teño a sensación que tira á esquerda case que sempre.

Perdoa que descenda ao terreo persoal. Cando eu tiña menos anos, e sabía aínda menos do que sei agora, dábanme a murga coas historias de guerra civil, que aborrecía. E calquera circunstancia era propicia para unha batalliña. Nos 80 e 90 saían por televisión documentais e reportaxes, que vía en compañía de quen viviron aqueles sucesos. A liña dos documentais era tuñonista. Quen viviran os feitos, lembro ben que contradecían ou engadían outros elementos de xuizo para explicar ou xustificar os feitos que censuraban ou se expoñían.

Eu desconfiaba do que tiña perto de min, discutía (non sabes ti canto), e daba a razón ao que decían na tele, e moito porfiei e discutín. Pasou o tempo, comecei a coñecer esa república por fontes documentais directas (que non emprego aquí, aló menos con frecuencia, porque ao mellor non está ben) e podo asegurarte que a miña opinión cambiou. Aquela república era un caos social, insostible, as esquerdas encolerizadas, queimando conventos, montando a revolución do 34... ¡Pero qué país! ¿Como é posible que se queira facer pasar un período de miseria, de analfabetismo, de loitas sociais contínuas, por un modelo?

Na miña opinión, as esquerdas españolas non acaban de aceptar que as súas bases na república eran ¿como os chamou Unamuno? ¿Papanatas ou estúpidos? Violentos, analfabetos e polo tanto doadamente influenciables... ¡joder qué tropa!

Logo está o problema duns señores que lles morreu Franco na cama, e non o teñen superado, e non dan matado a Franco, e crispan e axitan para chamar a atención, pero seguen a ser tres. Lembra as cifras de asistentes ás manifas ou concentracións (50-100) ou o número de sinaturas que poideron recoller (< 500). A estatua de Millán Astray estaba no seu sitio de toda a vida e a ninguén molestaba, salvo a eses tres que non me parecen o mellor da nosa sociedade. Outro cordial saúdo.

David dijo...

Miguel, non sei se chegou o meu anterior comentario, que pasa dos 4.096 caracteres tecnicamente permitidos. Canseime de elininar cousas e xuntar puntos e aparte e non dou baixado a esta cifra. Supoño que recibirías igualemnte o comentario. Agreadecería que permitises a súa publicación. Agora non o volvo a reescribir, por deus! Vaia historia esta do límite dos caracteres!!
Saúdos.

LA NIÑA DEL EXORCISTA dijo...

Non recibín nada, e xa digo que eu publico calquera cousa que non sexa unha trollada, e ás veces aínda publico trolladas.

David dijo...

Ben, que publicas trolladas xa o vexo.
Pena dos meus datos económicos no Estado Español dende 1928 ata 1936. Só falaba de poboación absoluta, de pErda de ingresos do Estado nas exportacións, sobre a estrutura económica española na crise munDial de 1929; sobre a porcentaxe de analfabetos, sen distinción de ideoloxía e de xénero, que había en España naqueles anos en relación coa poboación absoluta; sobre a inversión pública dos gobernos da II República en educación obrigatoria e o número de escolas abertas dende 1931 a 1934; sobre o aumento de nenos escolarizados no ensino público obrigatorio; das Cortes constituíntes; sobre a lexitimidade do réxime republicano; sobre as causas da tensión social motivadas pola pérda de ingresos do Estado pola baixada das exportacións, consecuencia de crise económica de 1929; sobre o traslado "dos dous" a Mallorca e a Canarias; sobre a Constitución Republicana resumindo os seus principios e o articulado máis salientable.
Miguel, as anécdotas reales non serven para deslixitimar un sistema, que non un modelo, quizaves, e moito menos para enfrentarse cunha minúscula parte da República no 36, por moito odio que lle teñas ao Frente Popular. Sen embargo eu non llo teño á Coalición de Dereitas, aínda que nada me gusta dela. Interesanme máis os movementos de trasteiro daquela dereita, da que non se dan nomes, nin os seus truculentos feitos. E sabes de sobra que a xenética, a historia familiar e a subxectividade propia son factores dos que non se libra ninguén.
Por certo, poderías razoar porque o actual Estatuto Galego che vale así como está hoxe?
Ben, Miguel, a historia dos señores que lles morreu Franco na cama, simplificala en exceso. Cun par de liñas despáchalos. Non é xusto, nin responde á realidade.
Un saúdo respectuoso.